All Activity

Dużo napisałam do tej pory o whisky w filmie, muzyce oraz w innych dziedzinach sztuki oraz popkultury. Nie pochyliłam się do tej pory nad faktyczną genezą obecności whisky w dziełach kultury/popkultury. Początek whisky sięga XV wieku gdzie w Irlandii, a później w Szkocji produkowano ją w klasztorach. Najstarszy dokument jaki udało się znaleźć, w którym whisky jest wspomniana pochodzi ze szkockiego rejestru podatkowego z 1494 roku. Mnisi, zakonnicy tworzyli aqua vitae jako lek na przeróżne dolegliwości. Z biegiem wieków produkcja trunku rozprzestrzeniła się po różnych regionach Szkocji i Irlandii, już nie tylko przez klasztory a gospodarstwa wiejskie. W XVIII w whisky była już jednym z filarów napędzającym gospodarkę Szkocji. Kolonizacja rozpowszechniła sztukę destylacji whisky/whiskey w Ameryce, handel między państwami starego kontynentu sprawił, że Europa coraz bardziej zainteresowała się bursztynowym trunkiem. XIX wiek w historii whisky staje pod szyldem uprzemysłowienia i produkcji masowej. W 1831 roku Aeneas Coffey wynalazł kolumnowy aparat destylacyjny umożliwiający znacznie wydajniejszą produkcję destylatu. Od tamtego czasu ekspansja whisky na całym globie ciągle rośnie. Tło historyczne już znamy, ale jak historia szkockiej kształtuje się w sztuce? Symbolika whisky jest szeroka od symbolu statusu społecznego poprzez rodzaj buntu, dekadencji. Whisky piją biznesmeni, gangsterzy - osoby mające środki na alkohole premium. Whisky w literaturze Pierwsze wzmianki o whisky w literaturze pochodzą już z XVI wieku. Szkocki poeta Robert Burns w wielu swoich wierszach wspominał - w sposób dosłowny lub nie - o szkockiej whisky. Do najsławniejszych dzieł Burnsa w tej tematyce są Scotch Drink i Address to the Haggis. W tym pierwszym whisky jest niczym napój wolności, wolnych oraz silnych ludzi. Szkocka to symbol narodowy tegoż kraju, tożsamości. W wierszu whisky stawiana jest w kontrze do wina, alkoholu z kontynentu. Tekst krytykuje elity sprowadzające wina na rzecz lokalnych trunków. Address to the Haggis nie jest bezpośrednio o whisky, lecz nierozerwalnie związany z tematem bursztynowego alkoholu. Tematem wiersza jest Haggis czyli tradycyjne chłopskie jedzenie z owczych podrobów. Znów Burns przeciwstawia tradycyjne jedzenie z kraju whisky do przysmaków z Francji czy pańskich przysmaków. Historycznie Haggis jest podawany w towarzystwie whisky. Wiersz ma charakter podniosły, wręcz teatralny. W amerykańskiej literaturze whiskey zaczyna się pojawiać w okolicach XIX wieku - można tu wspomnieć pisarza Marka Twaina osobiście lubiącego raczyć się whiskey, często używał w swoich książkach whiskey jako symbolu - nie dobrej zabawy lecz degeneracji, porażki i utraty kontroli. Klasyk amerykańskiej literatury, będący nawet w polskich szkołach lekturą Przygody Tomka Sawyera jest pozycją, którą dobrze wielu w różnym wieku zna. I w tej powieści jest wspomniana whiskey, nie przez głównych bohaterów, którzy są jeszcze dziećmi. Główny bohater z kolegą są świadkami zabójstwa na cmentarzu pod osłoną nocy - Joe poprzez upicie whiskey Muffa Pottera mógł wrobić go w morderstwo doktora Robinsona. Potter po zdarzeniu wypowiada słowa: Daj mi trochę whiskey, Joe. Muff już był wtedy pijany. Wyraźnie widać, że bursztynowy alkohol jest tu symbolem upadku moralności. Whisky w filmie Przemysł filmowy od lat lubi ukazywać sceny w barach, salonach gdzie biznesmani toczą ważne dyskusje popijając szkocką. W obecnych czasach konteksty w których ukazywana jest whiskey w filmach są różne i czasem ciężkie do zdefiniowania przez ogólne wymieszanie się gatunków. Whiskey zadebiutowała już na samym początku historii filmu - w kinie niemym czasem ukazywano alkohol, lecz prawdziwy boom na whiskey na ekranie przypadł na początek lat 30 XX wieku kiedy to Ameryka mierzyła się z prohibicją. Jednym z najwcześniejszych filmów, które zapisały się w historii whiskey jest Little Ceasar w reżyserii Mervyn LeRoy'a z 1931 roku. Kino gangsterskie do którego należy ów film ukształtowało trunek jako symbol wolności i zepsucia równocześnie. Obraz gangsterów przesiadujących w klubach przesiąkniętych dymem z papierosów i cygar, sączących nielegalny w tamtym czasie napój - wszyscy mamy przed oczami ten obraz. Poniżej kadr z filmu. Następnym przełomem na ekranie dla whisky, gdy zyskała więcej uwagi od czasów filmu Goldfinger 1964 - gdzie pojawia się Glen Grant — jedna z pierwszych marek single malt pokazanych w hollywoodzkiej produkcji. W serialach takich jak produkcja z lat 70. Gunsmoke, whisky była stałym elementem życia na Dzikim Zachodzie. W barach i pubach whisky leciała strumieniami, a każdy zamawiał whiskey neat. Serial jest typowym przykładem weasternu w każdym calu, w końcu głównym bohaterem jest szeryf Dodge City. Whisky w muzyce W starych, XVIII i XIX wiecznych szkockich i irlandzkich pieśniach whisky pojawiała się jako symbol wspólnoty, uciechy z życia i jego piękna. Czasem była środkiem na zapomnienie o trudach. Przykładem pieśni z początku XVIII wieku jest szeroko znane Whisky in the Jar, które do teraz jest wykonywane przez różnych muzyków rockowych, jazzowych i z innych gatunków. Treść utworu opowiada o rozbójniku lub żołnierzu, który zdradzony przez ukochaną, zostaje pojmany — a whisky w tytule symbolizuje zarówno jego wolny, buntowniczy styl życia, jak i irlandzką kulturę biesiadną. Pieśń stała się ikoną kultury narodowej Irlandii. Klasyczną wersję tej pieśni możesz posłuchać tutaj. W muzyce amerykańskiej whiskey pojawiła się w pieśniach kowbojskich i bluesie, gdzie odzwierciedlała życie na marginesie, wolność i bunt wobec norm społecznych - motywy bestsellerowe tamtych czasów. W latach 20. XX wieku, w czasie prohibicji, whisky zyskała dodatkowy, niemal polityczny wymiar w tekstach jazzowych i bluesowych utworów podkreślając sprzeciw wobec zakazów. Z czasem whisky stała się stałym symbolem w rocku, country i hip-hopie, gdzie do dziś oznacza hedonizm, luksus, często smutek. Historia whisky przenika kulturę od długiego czasu i z pewnością dalej będzie w niej występować. Czy w tych samych kontekstach?

Miesiąc temu na światowym rynku ukazała się nowinka marki Johnnie Walker - Black Ruby. Nowa odsłona Black Label jest czymś czego do tej pory nie było w kolekcji tej marki. Z czego wynika jej wyjątkowość? Wzrokowcy od razu zwrócą uwagę na odświeżony design etykiety. Czarna butelka (jak w Double Black) z etykietą w kolorze rubinowym, plasującym się między czerwienią a fioletem, pogrubiony napis Black Ruby o klasycznym foncie dla JW. Zmianą jest nowoczesny styl napisu z pełną nazwą marki John Walker & Sons, który jest ucięte dolnej części. Na tle etykiety, która przypominać ma fale lub membranę jest ciemniejszy napis Ruby dodający luźniejszego charakteru butelce. Na butelce widnieje emblemat rodziny królewskiej oraz klasyczna podobizna Johnnie'go Walkera. Black Ruby stworzyła master blenderka Johnnie Walker dr Emma Walker (o której między innymi możesz przeczytać tutaj ), pierwsza kobieta w historii marki na tym stanowisku. Walker dopracowała smak i proces powstania tej konkretnej szkockiej. Black Ruby to łagodniejsza i słodsza wersja Black Label. Blend z różnych destylarni, z czterech różnych regionów Szkocji. Wyjątkowością Ruby jest dojrzewanie destylatu głównego(z destylarni Roseisle) w beczkach po winie. Wcześniej w kolekcji JW nie było szkockiej dojrzewającej właśnie w czerwonym winie. Pozostałe części destylatu dojrzewały w beczkach po sherry i bourbonie w destylarniach: Clynelish, Cardhu, Cameronbridge, Caol Ila oraz Glenkinchie. Black Ruby jest opisywana jako whisky do picia solo, ale również idealna do drinków. Zwrot, którego znakiem jest Ruby, ku młodszemu pokoleniu milenialsów i wchodzącego w dorosłość pokolenia Z może być sposobem marki na przekonanie do siebie młodszych konsumentów, którzy wolą lżejsze w smaku trunki lub koktajle, a do tego właśnie dedykowana jest ta szkocka. Profile smakowe: owoce czerwone - jeżyna, porzeczka, nuty wanilii, miód, przyprawy i nuty dymne cena: ok. 130 zł. moc: 40% Przykładowe koktajle z Ruby: Black Ruby Negroni z Negroni i Creme de Mure Black Ruby Manhattan Creme de Mure i wino Pedro Ximénez Black Ruby Tonic - tonik z dżemem jeżynowym Black Ruby Ramble - woda miodowa z syropem truskawkowym

Perfumy są produktem używanym przez większość z nas, są codziennością i nie wzbudzają większych emocji (może poza szokiem wynikającym z wielkości cen). Jadalne perfumy? To już produkt, który wzbudza zainteresowanie i ciekawość. Co kryje się pod tą nazwą? 2 kwietnia na facebookowym fanpage'u marki Glenfiddich pojawił się post reklamowy w którym ogłaszają premierowy w Polsce produkt dodawany do 12 letniej whisky Glenfiddich single malt. Tym produktem jest jak pisze producent: zapach jadalny do whisky o aromatach wanilii oraz korzennych przypraw. Jadalny zapach ma dopełnić doznanie smakowania trunku. Jadalne perfumy czy jadalny zapach ma na celu wzbogacić smak whisky. Płyn w rozpylaczu niczym tradycyjne perfumy roztacza piękny zapach z tym, że nie na ciele, a szklance czy kieliszku z napojem. Czym dokładnie są perfumy jadalne? Jadalne perfumy to aromaty spożywcze w formie sprayu, stworzone z naturalnych składników – takich jak olejki eteryczne, esencje roślinne, przyprawy czy ekstrakty owocowe. które są bezpieczne do spożycia. Choć przypominają klasyczne perfumy, nie zawierają substancji toksycznych i alkoholu w stężeniach szkodliwych dla organizmu. Co więcej – nie tylko pachną, ale też smakują. Ich głównym zadaniem jest wzbogacenie aromatów jedzenia lub picia. Można je aplikować bezpośrednio na koktajle, desery, dania czy nawet na krawędź kieliszka – dodając tym samym kolejną warstwę doświadczenia. To prawdziwe narzędzie w rękach kreatywnych barmanów i szefów kuchni, którzy chcą zaskakiwać gości nie tylko smakiem, ale również zapachem i opowieścią, która za nim stoi. Perfumy jadalne pojawiły się również w świecie whisky – np. marka Glenfiddich wprowadziła limitowaną edycję aromatycznego sprayu, który można było stosować razem z ich whisky lub używać jako dodatku do koktajli. Koktajl Follow You na bazie wspomnianej wyżej Glenfiddich 12-letniej z dodatkiem świeżego imbiru, miodu i toniku, do którego aplikuje się perfumy o nutach wanilii i przypraw. Dzięki takiemu zabiegowi klasyczny drink zyskuje zupełnie nowy wymiar i nowe walory smakowe. Posiadanie perfum do whisky w swojej kolekcji może być nie lada gratką dla kolekcjonerów oraz po prostu ciekawostką spożywczą. Czy to naprawdę nowość? Choć już w 2018 roku londyńska firma Smith & Sinclair wprowadziła na rynek jadalne perfumy przeznaczone do uatrakcyjnienia drinków i herbat, można było je również używać jako klasycznych perfum, to w Polsce uprzednio nie było takiego produktu. Więc faktycznie na naszym rynku jest to powiew świeżości. Jednak sama idea jadalnych zapachów nie jest czymś nowym - wiemy o nich co najmniej od 2016 roku. Naszła mnie jednak myśl, że jadalne perfumy to nic innego jak zwykły aromat spożywczy - jaki używa się w cukiernictwie do ciast. Różni się tylko formą w jakiej się go używa. Tego typu nowości mogą przyciągać uwagę, szczególnie jeśli pierwsze takie jadalne zapachy dedykowane do whisky i drinków wrzucane są jako gratis do butelki. Seria Where Next? Seria Where Next? od Glenfiddich to kampania (i linia limitowanych edycji whisky), która ma na celu opowiedzenie historii innowacyjności, eksploracji i odwagi w podejmowaniu nowych wyzwań — co jest zgodne z wizerunkiem marki jako pioniera w świecie single malt.

Sztuka czasem może łączyć się z whisky, nie tylko podczas targów, dni whisky gdzie sztuką jest próbowanie rozmaitych odmian i rodzajów tego trunku. Czasem marki jako strategię marketingową obierają przyciąganie uwagi konsumenta sztuką. Marka o której dziś opowiem jest szeroko znana, mająca status prestiżowej, kultowej. Jej rozpoznawalność sama w sobie przyciąga oczy, a użycie nawiązań artystycznych jest miłym urozmaiceniem. The Macallan powstało w rejonie Speyside w pierwszej połowie XIX wieku kiedy to Alexander Reid - pierwotny właściciel destylarni uzyskał licencję. Następnym właścicielem był James Stuart, który przebudował Macallana. Prawie trzydzieści lat zarządzał destylarnią do momentu decyzji sprzedaży jej Roderickowi Kempowi (właścicielowi Taliskiera). Przez niecałe 100 lat marka zyskiwała na popularności w posiadaniu rodziny Kemp i Stiach. Aż do 1998 roku kiedy markę przejął gigant Edrington (wcześniej Highland Destilers). Destylarnia słynęła przez wiele lat z używania do leżakowania destylatu tylko beczek po sherry. Obecnie nie jest już to ich flagowa zasada. Macallan często pojawia się w produkcjach filmowych - między innymi w Bondzie. Masters of Photography Seria Masters of Photography Macallan to wyjątkowe połączenie sztuk fotografii i i whisky. W ramach tej serii światowej sławy fotografowie robią wyjątkowe zdjęcia, które ich zdaniem oddają ducha marki The Macallan, następnie umieszczane są na butelkach. Każda z butelek w serii jest inna i stanowi prawdziwe dzieło sztuki. Pierwsza edycja współpracy marki whisky z nagradzanymi fotografami debiutowała w 2008 roku. Do butelki w czarnym etui dołączone są albumy ze zdjęciami, które artyści stworzyli z myślą o tej whisky. Rankin (2008 r.) Pierwsza edycja serii powstała we współpracy z brytyjskim fotografem Rankinem, znanym z dynamicznych i awangardowych portretów. Artysta uchwycił piękno destylarni Macallan oraz jej otoczenia, tworząc limitowaną edycję zawierającą 1000 butelek. Każda z nich została opatrzona jedną z unikalnych fotografii przedstawiających esencję whisky w artystycznej interpretacji Rankina. Smak tej edycji wyróżniał się nutami wanilii, suszonych owoców i cynamonu, z lekkim akcentem dębowej przyprawy. Albert Watson (2010 r.) Kolejna edycja to współpraca z legendarnym Albertem Watsonem, który stworzył narracyjną opowieść o podróży beczek Macallana od dębu po finalny produkt. Każda z 1000 butelek zawierała jedną z 10 czarno-białych fotografii dokumentujących tę niezwykłą podróż, co uczyniło tę edycję niezwykle pożądaną przez kolekcjonerów. Watson skupił się na elegancji i ponadczasowości, podkreślając klasyczny charakter whisky Macallan. Profil smakowy tej edycji obejmował karmel, przyprawy korzenne i delikatne nuty pomarańczy, podkreślone subtelnym finiszem dębowym. Annie Leibovitz (2012r.) To jedna z najbardziej prestiżowych edycji serii, stworzona we współpracy z Annie Leibovitz, słynną fotografką gwiazd. Leibovitz uchwyciła cztery unikalne sceny, każda przedstawiała inną osobowość whisky Macallan. Każda z wersji tej limitowanej edycji (poniżej 300 butelek na wersję) została opatrzona wyjątkowym zdjęciem, na którym występował aktor Kevin McKidd. Posmak czekolady, suszonych owoców przeplata się w niej z przyprawą korzenną. Elliot Erwitt (2014 r.) Elliott Erwitt, mistrz fotografii ulicznej, uchwycił radosne i pełne życia sceny w różnych zakątkach świata, oddając ducha whisky Macallan. Ta edycja zawierała 58 różnych zdjęć, a każda butelka była unikatowa, przypisana do jednej z fotografii. Mały nakład tego wydania podbił prestiżowy charakter edycji. Profil smakowy tej edycji był lekki i owocowy, z nutami miodu, cytrusów i wanilii. Mario Testino (2014 r.) W jednym roku ukazała się druga edycja. W tej Macallan połączył siły z legendarnym fotografem mody Mario Testino. Artysta uchwycił esencję luksusu poprzez sześć wyjątkowych fotografii, które odzwierciedlały Sześć Filarów Macallana – kluczowe wartości destylarni. Każdy zestaw zawierał butelkę whisky oraz sześć miniaturek, reprezentujących różne beczki, z których skomponowano finalny produkt. Whisky z tej edycji miała złożony profil smakowy z nutami suszonych owoców, prażonych migdałów, skóry i subtelnych przypraw korzennych. Filary do jakich nawiązuje ta edycja: Drobnoziarnisty jęczmień Macallan – unikalna odmiana jęczmienia uprawiana specjalnie dla destylarni. Małe, miedziane alembiki – charakterystyczne alembiki Macallana pomagają uzyskać bogaty i oleisty destylat. Najlepsza selekcja beczek dębowych – destylarnia słynie z używania najwyższej jakości beczek, które nadają whisky głębi smaku. Naturalny kolor – Macallan nie stosuje barwników, a jego whisky czerpie barwę wyłącznie z dojrzewania w beczkach. Duch destylarni – niezwykle bogaty i owocowy charakter whisky Macallan jest unikalny na tle innych szkockich whisky. Niezrównana jakość – każdy etap produkcji jest kontrolowany, aby zapewnić najwyższą jakość trunk Steven Klein (2016 r.) W tej odsłonie serii Macallan nawiązał współpracę z Stevenem Kleinem, który stworzył surrealistyczne i pełne emocji fotografie ukazujące nocne życie. Edycja ta charakteryzowała się ciemniejszym i bardziej tajemniczymi smakami whisky, co idealnie komponowało się z awangardowym, groteskowym stylem fotografa. Czarna porzeczka, gorzka czekolada przeplatane z nutami dymnymi. Magnum (2018 r.) Tej odsłonie Masters of Photography patronuje aż sześciu sławnych fotografów Magnum. Są nimi: Steve McCurry, Martin Parr, Paolo Pellegrin, Marka Powera, Gueorgui Pinkhassov i Alec Soth. Każdy z nich uchwycił inaczej destylarnię Macallan i ducha marki. Fotografowie uczestniczyli w przedsięwzięciu budowy nowego budynku dla destylarni, z procesu którego powstały fotografię. W aromacie dominują nuty suszonych owoców, czekolady, wanilii, a także lekkie akcenty przyprawowe i dębowe. Erik Madigan Heck (2022 r.) Ostatnia do tej pory wydana whisky to współpraca z Erikiem Madiganem Heckiem, którego barwne i malarskie kompozycje odzwierciedlają bogactwo smaków whisky Macallan. Butelki tej edycji są ozdobione niezwykłymi zdjęciami inspirowanymi naturą i elegancją. Nuty smakowe tej edycji to: wanilia, czerwone owoce z aromatem drzewnym. Każda z butelek w Masters of Photography jest hołdem dla artyzmu: wyjątkowości oka aparatu w ręku fotografa oraz daru producentów whisky do wydobywania oryginalnych kompozycji smakowych. Miłego Międzynarodowego dnia Whisky!

W ostatnim tygodniu obchodziliśmy Międzynarodowy Dzień Kobiet, dzień w którym kobiety mówią głośno o tym jak to jest być kobietą, jakie jeszcze nierówności nas dotykają w XXI w. W Polsce tradycyjnie kobiety obdarowywane są w ten dzień goździkami lub tulipanami. Środowisko branży whisky jest bezsprzecznie związane ze światem męskim. Chociaż niemal od początku historii tego alkoholu kobiety grały dużą rolę, robiły to w cieniu. Elizabeth i Hellen Cumming, Bessie Williamson to żeńskie przodowniczki w tym środowisku szkockiej, o nich już powstał wpis. Teraz skupimy się na master blenderkach, które zasłynęły w branży. Kim jest master blender/ka? W destylarniach jest to osoba odpowiedzialna za produkcję whisky (i innych trunków), zna proces destylacji krok po kroku zaczynając od wyboru ziaren odpowiednich do danego gatunku whisky, przez fermentację i destylację po leżakowanie i butelkowanie. Nadzoruje i posiada pełną wiedzę o procesie produkcji danej whisky. Wie co nadaje indywidualny smak alkoholu. Master blender/ka podejmuje decyzje, wybiera składniku, koordynuje. Innymi słowy jest od wszystkiego, co za tym idzie musi być wszechstronnie wykształcony. Pierwszym skojarzeniem dotyczącym sylwetki master blendera jest mężczyzna w okolicach 40. W rzeczywistości wiele na tym stanowisku jest kobiet. Rachel Barrie Kobieta ze 30 letnim stażem w branży whisky, master blenderka od 2017 roku w w Benriach Distillery Company. Chemiczka z wykształcenia, co niewątpliwie pomaga jej w praktykowanym zawodzie. Kobieta degustowała na przestrzeni dekad pracy alkohole z 150 000 beczek. Pod swoją pieczą ma takie destylarnie jak: Glenglassaugh, Benriach oraz GlenDronach. Zarządza kilkoma destylarniami na raz. Rachel znalazła się w składzie Hall of Fame, zrzeszającym master blenderów z ponad 30 letnim stażem pracy w branży whisky. Została odznaczona wyróżnieniem Keeper of the Quaich, prestiżowym w kręgach whisky za wyjątkowy wkład rozwój branży. Rachel często wspomina, że dla niej rola master blenderki w Benriach jest sztuką, marzeniem dla artysty. Lubi eksperymentować tworzyć unikalne profile smakowe. Ceni sobie harmonijne smaki - nuty przypraw łączy z kremowymi smakami. Barrie w 2021 roku stworzyła prawie 200 letnią whisky, najstarszą jaka kiedykolwiek wyszła z destylarni Glendronach. Ponadto kierowała wprowadzeniem na rynek serii szkockiej wśród nich 50 letni Glenglassaugh. Brown-Forman Corporation, właściciel destylarni w których pracuje Rachel ma cele i strategię związaną z inkluzywnością, wspiera wyrównanie szans kobiet w biznesie. Jednym z projektów jest GROW (Growing Opportunities for Women), którego celem jest stwarzanie możliwości rozwoju kobiet na zarządzających stanowiskach. Dr. Emma Walker Pierwsza kobieta master blenderka w destylarni Johnnie Walker zadebiutowała w 2022 roku. Emma Walker uprzednio pracowała dla Diageo jako doktorantka chemiczka, specjalizując się w mieszaniu i destylacji w różnych gorzelniach należących do koncernu. Emma współtworzyła z artystą Jamesem Jeanem Blue Label Lunar New Year Limited Edition wdany w 2024 r. oraz Blue Label Elusive Umami Edition z 2023 roku we współpracy z szefem kuchni Kei Kobayashi. Walker w wywiadach wspomina, że miała pozytywne doświadczenia w swojej karierze w męskim świecie. Podkreśla jednak, że ważne jest by mówić o różnorodności płci w zespołach branży whisky. Sama Emma angażuje się w akcje mające inkluzywny charakter. Kristeen Campbell Macallan jest jedną z droższych i prestiżowych marek whisky, którą każdy z nas kojarzy. Właśnie w Macallanie pracuje kobieta o wyjątkowym, nadzwyczajnym zmyśle węchu. Kobieta początkowo pracowała jako technik jakości whisky w The Macallan Edrington, następnie objęła stanowisko master blenderki Cutty Sark, potem The Famous Grouse i na koniec Nacked Grouse. w 2019 r. stała się master blenderką The Macallan. Stała się zatem pierwszą kobietą na stanowisku master blendera w Macallanie. Współtworzyła pod ich brendem The Reach, najstarszą whisky jaką marka wypuściła. Jej wkład był tak istotny, że zrobiono odlew jej dłoni jako jednej z trzech, które podnoszą butelkę The Reach. Jedna taka butelka sprzedana zostaa za ponad 1,2 miliona złotych. Kristeen nigdy w młodości nie podejrzewała, że będzie pracować w branży alkoholowej. Skończyła studia o naukach o żywności, po uzyskaniu dyplomu zaczęła pracę w laboratorium testując jakość alkoholi. Szybko okazało się, że ma wyjątkowy dar do rozpoznawania wieku aromatów. Eksperymentowała z różnymi pracami związanymi z kulinariami a w końcu wylądowała w Endrington (firmie macierzystej The Macallan). Pełniła tam stanowisko miksera stażysty, w 2019 roku zaproponowaną ją na master blenderkę Macallana. Historie tych trzech silnych kobiet pracujących w destylarniach jako master blenderki. Łamią stereotypowe skojarzenia, jakoby whisky była domenom mężczyzn. W rzeczywistości branża whisky jest polem do pracy i rozwoju dla obu płci w tym samym stopniu. Rzadziej spotyka się kobiety na kierowniczych stanowiskach, takich jak master blender, jednak od kilku lat coraz więcej kobiet obejmuje tę funkcję. Warto cały czas mówić o inkluzywności w środowisku pracy. Kobiety wciąż zarabiają mniej w stosunku do mężczyzn na tych samych stanowiskach. W przypadku branży alkoholowej cały czas podświadomie widzi się mężczyzn na stanowiskach kierowniczych.

Sprawy kryminalne pobudzają wyobraźnie większości z nas. Kto nie lubi posłuchać podcastu o tajemniczej sprawie morderstwa do sprzątania mieszkania? W dobie subskrypcji platform muzycznych podcasty kryminalne cieszą się niesłabnącą popularnością. Ten sam trend utrzymuje się w przypadku książek oraz produkcji filmowych. Czy istnieją prawdzie crime story związane z whisky? Przekonaj się. PappyGate Pappy Van Winkle jest luksusową marką bourbonu z Kentucky, butelki osiągają ceny od kilku do kilkudziesięciu tysięcy dolarów. W 2013 roku w destylarni Buffalo Trace odkryto kradzież kilkudziesięciu butelek bourbonu marki Pappy Van Winkle. Od początku sprawa stała się bardzo medialna. Społeczność internetowa szybko nazwała sprawę Pappygate, aktywnie angażowali się w obmyślanie rozwiązania zagadki zniknięcia butelek. Policja powiązała z zaginięciami pracownika destylarni z ponad 20 letnim stażem - Gilberta "Toby'ego" Curtsingera. Toby miał zacząć wyprowadzać alkohol na początku lat 2000, powoli wynosząc butelki. Miał je sprzedawać znajomym z klubu softballowego, którego był członkiem. Wszystko uszłoby mu płazem gdyby nie wścibskie dzieciaki ... a tak naprawdę gdyby nie anonimowe zgłoszenie jakoby na ziemi Curtsingera znajdowało się kilka butelek Van Winkle. Szeryf rzeczywiście znalazł te butelki u Gilberta, były zeszlifowane i pomalowane na czarno na górze i na dole, co miało usunąć znaki szczególne destylarni. Wina Curtsingera wiele razy była kwestionowana, niektórzy wierzyli, że był on tylko pionkiem, a faktyczni złodzieje nie zostali złapani. Curtsinger w 2018 roku został zwolniony z więzienia. Na Netflixie w zeszłym roku zadebiutował serial Heist, który dwa odcinki poświęca sprawie PappyGate. Bimber Distillery W 2024 roku internet obiegła informacja, że Dariusz Płażewski (a tak naprawdę Łukasz Ratajewski), współzałożyciel brytyjskiego Bimber Distillery, został aresztowany w sprawie spisku mającego doprowadzić do morderstwa i udziału w narkotykowym biznesie. Miała czekać go ekstradycja do Polski skąd uciekł ponad 20 lat temu po skazaniu go za posiadanie broni. Po dotarciu do UK pracował w branży deweloperskiej, a w 2015 roku stworzył mała destylarnie Bimber Distillery. Jakiś czas później otworzył drugą destylarnię tym razem w Szkocji - Dunphail w Speyside. Płażewski w branży whisky doskonale się odnalazł odpowiadając na zapotrzebowanie rynku na angielską whisky, której w tamtym czasie było niewiele. Mężczyzna w kontaktach biznesowych i wywiadach wydawał się wyjątkowo sympatyczny, charakteryzowała go duża wiedza o rynku i jego zapotrzebowaniach. W swojej destylarni skupiał się na tradycyjnych metodach produkcji alkoholu, tak jak to się robiło wiele lat temu. Przyjemna aparycja kontrastowała z życiem jakie Ratajewski prowadził wcześniej w Polsce. Po wiadomości o ekstradycji do Polski Płażewski zrezygnował z przewodzenia destylarniami. Współpracownicy Bimber Distillery Ewelina Chruszczyk i dyrektor ds. tworzenia whisky Dunphail Matt McKay mieli przejąć kierownictwo w firmach. Za co właściwie Ratajewski był ścigany? W 1997 roku miał dostarczyć karabin AK47 i amunicję do niego przeznaczone do zabójstwa, do którego w rzeczywistości nie doszło. Ostatnie wiadomości na temat sprawy są z drugiej połowy 2024 r., gdy Ratajewski cały czas czekał na ekstradycję w areszcie. SS Politician Na początku 1941 roku frachtowiec SS Politician z ładunkiem 50 000 skrzynek whisky na pokładzie rozbił się u wybrzeży Szkockiej wyspy Eriskay. W okresie wojennym alkohol był reglamentowany, co za tym idzie dostęp do napojów procentowych był wyjątkowo utrudniony. Do wypadku doszło akurat w niedzielę - a to było wbrew wszelkim zasadą kultury. Mimo to mieszkańcy wyspy postanowili wyłowić i uratować butelki whisky. Sekretna akcja ratowania bursztynowego alkoholu trwała tygodniami, w ukryciu przed władzami. Skrzynki były wydobywane z wraku i ukrywane po całej wyspie. Wydarzenia te zainspirowały Comptona Mackenzie'ego do napisania powieści Whisky Galore!, ona zaś została zekranizowana w 1949 roku. Nieistniejące mini butelki Swego czasu w internecie można było kupić mini butelki 50 ml W.L. Weller sprzedawane przez Allocated Liquors. Problem był taki, że W.L. Weller nie produkował nigdy bourbonu o pojemności 50 ml. Weller sporządził pismo w którym prosi o zdjęcie ze strony sklepu i wyjaśnili skąd wzięły się podróbki. Liquors poinformowało, że zakupili około 10 zestawów miniaturek na Etsy - stronie internetowej na której można wystawiać i kupować produkty (działa jak olx.). Co ciekawe na stronie Etsy nie można sprzedawać alkoholu - nie są do tego upoważnieni. Do czasu pisma już niewiele z zestawów pozostało a stroni Liquors, lecz zdjęli je ze sklepu. Sazerac Brands zarządzający W.L. pozwał Allocated Liquors o podrabianie i fałszerstwo znaku towarowego finalnie zwyciężył sądową batalię dostając 30 000 $ odszkodowania - nastawiali się na więcej, ale sąd uwzględnił w swoim wyroku, że Liquors bezzwłocznie ściągnęli fałszerki ze strony. Sazerac dostawał wiadomości od zdezorientowanych konsumentów, którzy natknęli się na miniaturki a wiedzieli, że Weller nie wypuścił miniaturek. Nie wiadomo co znajdowało się w butelkach zamiast bourobonu ani kim był pierwotny sprzedawca zestawów, które wystawione były na Etsy. Glenfarclas W 2022 roku w Glenfarclas, destylarni w Szkocji w regionie Speyside przyjmującej turystów zwiedzających kompleks podzieliło się wiadomościami o rabunku. Złodzieje mieli w rannych godzinach włamać się na teren destylarni i ukraść zapasy jednych z najrzadszych oraz najdroższych whisky posiadanych przez Glenfarclas. Rabusie swojego przestępstwa mieli dokonać zaledwie w 4 minuty podczas których wynieśli 20 butelek trunku (w tym The Family Casks pojedyncze numerowane butelki oraz 60 letnią single malt). Wielkość strat to nawet 184 tysięcy dolarów. Sama 60 letnia whisky, którą skradziono jest wyceniana na 22 tys. $. Zdaniem dyrektora Glenfarclas, Calluma Frasera złodzieje wiedzieli gdzie trzymane są najdroższe whisky, orientowali się w topografii budynku. Co ciekawe parę miesięcy wcześniej włamano się do innej destylarni - Aberlour, z opisu pracowników wynika, że oba incydenty są do siebie wyjątkowo podobne. ~ Briella

Przypuszczam, że nie ma tu osoby która nie kojarzy w jakimś stopniu kim jest Harrison Ford. Aktor w ostatnim czasie wziął udział w jednej z kreatywniejszych i mocno przyciągających uwagę kampanii reklamowych whisky Glenmorangie Single Malt. Hollywoodzki aktor, którego kariera nabrała zawrotnego tępa dzięki wieloletniej współpracy z George'm Lucasem reżyserem trylogii Gwiezdnych Wojen. Rola Hana Solo otworzyła aktorowi drogę do międzynarodowej rozpoznawalności. Lata 80. naznaczone były dla niego postacią Indiana Jonesa plasując Forda na podium najpopularniejszych i najbardziej opłacalnych w branży. Kultowy poszukiwacz skarbów wpisał się na stanę w historię kina oraz popkultury. Sam Harrison Ford nigdy nie zawiesił swojej kariery aktorskiej, aktywnie występuje zarówno w nowych projektach jak i nie skreśla starszych kreacji - w 2023 roku znów oglądaliśmy go w roli Indiana Jonesa. Jest w stałej obsadzie komediowego serialu Shrinking o psychoterapeutach. Ze względu na swój słuszny wiek - 82 lata jego nieprzerwana kariera filmowa zasługuje na docenienie. Czy ktoś spodziewał się, że aktor kojarzony z odgrywania męskich silnych charakterów weźmie udział w humorystycznej reklamie szkockiej w odcinkach (i to jeszcze w kilcie!). Historia marki Glenmorangie sięga XVII wieku, kiedy to w posiadłości Morangie stworzono nielegalną destylarnię i po cichu produkowano whisky. W 1843 roku William Matheson - założyciel, uzyskał licencję na destylację i oficjalnie założył destylarnię Glenmorangie. Nazwa destylarni pochodzi od gaelickiego Gleann Mòr na h-Alba co oznacza Dolina Spokoju. Glenmorangie szybko zyskała reputację producenta wysokiej jakości whisky single malt. Destylarnia słynie z innowacyjnego podejścia do produkcji whisky, a także z wysokich alembików, które nadają trunkowi delikatny i owocowy charakter. Znana jest również z odważnego podejścia do eksperymentów w dziedzinie destylacji. Popularna seria Wood Finishes której whisky najpierw dojrzewa w whisky po bourbonie, po czym przenoszona jest do beczek w których były różne rodzaje wina. Marka mocno stawia na zoptymalizowanie procesu produkcji by być bardziej ekologiczną zmniejszając emisję CO2, recyklinguje odpady produkcyjne i wiele innych. Once Upon a Time in Scotland Sztab promocyjny i marketingowy Glenmorangie we współpracy z filmowcem Joelem Edgertonem znanym ze swojego niekonwencjonalnego podejścia do dzieła zaproponował angaż w spoty reklamowe Harrisona Forda, niezaprzeczalną ikonę amerykańskiego kina. Aktor jest rozpoznawalny i lubiany przez ludzi z całego świata. Ford angażuje się w działania na rzecz środowiska i przyrody co dodatkowo współgra z ideami marki. Kampania składać się będzie z 12 odcinków (z których 6 już zostało udostępnionych) nakręconych w humorystycznej konwencji krótkich kilkominutowych odcinków serialu w którym Harrison Ford podczas medytacji wyobraził sobie siebie w starym szkockim zamczysku, więc dzwoni do agenta i oznajmia, że chce odwiedzić jakiś szkocki zamek i akurat nadarza się okazja odwiedzenia jednego, który jest równocześnie własnością destylacji Glenmorangie. Co potem... polecam sprawdzić samemu. Wszystkie dotychczasowe odcinki można obejrzeć na YouTube pod hasłem: Once Upon a Time in Scotland ... Harrison Ford meet Glenmorangie. Na tę chwilę pierwszy z epizodów ma ponad 800 tyś. wyświetleń. Pozostałe z odcinków też już jest zrealizowanych, a światło dzienne mają ujrzeć w ciągu trzech lat. Na uwagę zasługuje dobór obsady reklamy, otóż pracowników jakich poznajemy w serialu grają osoby faktycznie pracujące w destylarni. Na ten pomysł miał wpaść sam Ford. Oprócz pracowników i aktora bohaterami reklam są Glenmorangie Original 12 y.o. i Glenmorangie Infinita 18 y.o. Legenda kina kasowego gra samego siebie. Nie zdradzając całości tego, co ukazują nam Glenmorangie i Harrison Ford spoty zabierają nas w podróż po szkockiej destylarni, urokliwym zamku a to wszystko okraszone humorem, rodzinną atmosferą wśród pracowników i pięknymi obrazami natury (nie zapominajmy o kiltach i muzyce przygrywanej na dudach). Czy angażowanie celebrytów w promowanie alkoholi premium ma sens? Zabieg marketingowy jakim jest współpracowanie marek whisky z aktorami, muzykami i celebrytami jest stosowany od wielu lat. Celebryci zazwyczaj charakteryzują się sporym zaufaniem społecznym co skłania odbiorców reklam do częstszego korzystania z produktów patronowanych przez nich. Zważywszy na spadek wartości whisky i rynku tego alkoholu, o jakim wspomina raport WhiskyInteligence, angaż znanych twarzy takich jak Harrison Ford jest bardzo potrzebna rynkowi by podnieść notowania rynkowe. To plus inteligentny i zarazem zabawny spot jest w stanie zebrać widownie złożoną z konsumentów whisky i przyciągnąć sympatyków Forda, którzy do tej pory niekoniecznie gustowali w tym alkoholu. ~ Briella

Na przestrzeni lat można zaobserwować zmieniające się podejście do spożywania alkoholu ogółem - z czegoś oczywistego i obecnego na co dzień, obecnie przeradza się w coraz mniej modne. Trochę inaczej niż w przypadku reszty alkoholi zmienia się stosunek do whisky. W jaki sposób? Dowiesz się z tego wpisu. Na samym początku whisky produkowano jako lekarstwo, najczęściej wytwarzali ją mnisi w murach klasztornych. W tamtych czasach zazwyczaj nie zdarzało się by ktoś spożywał whisky by się upoić. Skomplikowana receptura znana nielicznym i wysoka cena sprawiała, że aqua vitae miała elitarny charakter, leczyli się nią zamożni, duchowni i władcy. Z upływem lat whisky z leczniczej mikstury przekształciła się w trunek dla arystokracji. W Szkocji i Irlandii ojczyznach tego konkretnego alkoholu proces destylacji i leżakowania traktowano jako sztukę. Obecnie whisky dalej posiada status alkoholu premium również wśród innych wysokoprocentowych napoi. Wszelakie twory kultury - filmy, seriale i książki mają tendencje do ukazywania ludzi na wysokich stanowiskach, posiadających prestiż pijących whisky z lodem. Równocześnie można zaobserwować nowy trend popularności whisky - coraz więcej pije się jej na imprezach, spotkaniach w klubach itp. Co jest przyczyną tych dwóch zjawisk? Na rynku whisky jest wiele opcji przystępnych cenowo dla każdego portfela, ale wiele konsumentów lubi próbować alkoholi z wyższej półki o wyjątkowych walorach smakowych lub małym nakładzie. Niskie nakłady edycji skutkują wyższymi cenami i trudnością w znalezieniu i dołączeniu takowych do swoich kolekcji. Rzadkość występowania limitowanych edycji lub wieloletnie whisky są doskonałym materiałem do inwestycji. Ich wartość z czasem rośnie, co czyni je atrakcyjną alternatywą dla innych inwestycji. Posiadanie w swojej kolekcji wyjątkowych butelek może być symbolem luksusu i statusu społecznego. Warto w kontekście inwestycji i kolekcjonowania przytoczyć działanie efektu Veblena - to zjawisko ekonomiczne, które opisuje paradoksalną sytuację, w której wzrost ceny produktu prowadzi do wzrostu popytu na niego. Brzmi to sprzecznie z prawami ekonomii, gdzie zazwyczaj wraz ze wzrostem ceny, popyt maleje. Jednak w przypadku dóbr luksusowych, takich jak whisky lub diamenty działa zupełnie inna logika. Ma to związek ze złudnym (lub niekoniecznie) poglądem, że wysoka cena jest gwarantem lepszej jakości. Jeśli chodzi o dobra luksusowe jak samochody, ubrania różnice w jakości mogą być namacalne, w przypadku whisky jest to częściej subiektywne. Whisky jest i będzie wciąż pewnym wyznacznikiem statusu społecznego. Jej ekskluzywność, związana z długim procesem produkcji i starzeniem, sprawia, że jest postrzegana jako wyznacznik dobrego gustu i pozycji finansowej. Jednocześnie, rosnąca świadomość konsumentów sprawia, że coraz większą wagę przywiązuje się do jakości, historii i unikalności poszczególnych marek, co czyni whisky nie tylko produktem luksusowym, ale także obiektem kolekcjonerskim i inwestycyjnym. ~ Briella

Kobiety w obecnym czasie coraz liczniej i częściej spożywają whisky, stają się członkiniami społeczności nawet stają się czołowymi Master Blenderaami poszczególnych marek. Ten stan jest czymś stosunkowo nowym, na przestrzeni czasu kobiety miały wkład w świat whisky, lecz nie mówiono o tym. Historia tego bursztynowego alkoholu nie wyglądałaby tak samo bez żeńskiego wkładu. Naturalnie kojarzymy branżę alkoholową, szczególnie mocnych alkoholi premium z mężczyznami. Ma to związek z kulturowym podejściem do picia wysokoprocentowych alkoholi - kobiety miały być zbyt delikatne (chyba, że Słowianki?) na ostry palący smak. Whisky od najstarszych czasów była kojarzona z męskim sposobem spędzania czasu i tradycyjnymi rolami. Jeszcze w XX wieku rolą kobiety było przede wszystkim zajmowanie się dziećmi i domem - z wiadomych względów nie miały tyle okazji do raczenia się alkoholem co mężczyźni, a warto pamiętać, że w pracy alkohol nierzadko był stałym punktem dnia. Tym niemniej na początku historii whisky kobiety miały (i mają) ważny wkład w branżę. Chcę opisać początki tej branży z perspektywy kobiet, które na przestrzeni wieków zajmowały ważne miejsce w niej i wprowadzały innowacje. Elizabeth i Helen Cumming Kobiety zamieszkujące Szkocję XIX wieku były świadkiniami rosnących podatków na alkohole, w tym na whisky - Anglicy kontrolowali rynek szkockiej, a opłaty obciążające gorzelnie różniły się w każdym osobnym przypadku. Helen wraz ze swym mężem Johnem na początku wieku kupili farmę na wzgórzu Mannoch w Szkocji, nazwali ją Cardow. Ze względu na podatki w tamtych latach kwitł czarny rynek whisky, do którego małżeństwo postanowiło dołączyć. John pracował na farmie gdy Helen zajmowała się domem i ich destylarnią, ponadto była odpowiedzialna za dystrybucję. Udawała się w długą ponad 30 km wyprawę do najbliższego miasta Eglin z whisky ukrytymi pod połami spódnicy, które sprzedawała na ulicach miasteczka. Zdarzało się, że handlowała szkocką przez okna swojego domu gdy przechodził w pobliżu wędrowiec. Cummingowie budowali dobrą reputację wśród nielegalnych gorzelni dzięki swojej dobrej jakości single maltom. Helen nie tylko miała głowę do handlu, wiedziała jak odpowiednio uniknąć wykrycia. Urzędnicy zbliżający się do jej domostwa zastawali piekarnie i gościnną gospodynię częstującą ich herbatą. W miejscowości nie było żadnego miejsca na nocleg więc zostawali na noc u Helen. Zajęci spożywaniem wypieków nie zauważali, że gospodyni wychodziła przed dom i machała czerwoną flagą, ostrzegając innych nielegalnych gorzelników przed niebezpieczeństwem. Podobno John został ukarany trzy razy w czasie prowadzenia gorzelni, jednak interes małżeństwa cały czas kwitł. Helen Cumming była jedną z królowych multitaskingu XIX wieku - w międzyczasie wychowała ósemkę dzieci, ze swym najstarszym synem rozszerzała dystrybucję ich alkoholu. Dekadę później podatki na whisky zostały obniżone, możliwe stało się zakupienie przez Johna licencji na destylację. W owym czasie Lewis poślubił kobietę o imieniu Elizabeth, która od razu zaangażowała się w rodziny biznes whisky. Elizabeth miała ścisły matematyczny umysł więc idealnie dopełniała się w interesach z Helen. Z najmniejszą destylarnią w kraju udało się kobietom wypracować sobie popularność. W następnych latach zmarł John - ze względu na prawo obowiązujące w Szkocji kobieta nie mogła być właścicielką ziemi więc posiadłość otrzymał Lewis. On i Elizabeth rozwijali interes, który szedł tak dobrze, że do upraw pola zatrudnili pracowników na lato, a resztę roku poświęcali whisky. W 1872 roku Lewis odszedł przedwcześnie pozostawiając kobiety z destylarnią, Elizabeth postanowiła zarejestrować ich single malt jako znak towarowy pod nazwą Car-Dhu czyli Czarna Skała. Helen zmarłą w 1874 roku jako spełniona twórczyni jednej z marek whisky, handlarka, matka i babka 56 wnuków. Elizabeth Cumming Elizabeth by sprostać zapotrzebowaniu kupiła więcej ziemi i przeniosła destylarnię w nowe miejsce, nazwała je New Cardow. Stare budynki destylarni sprzedała nowej destylarni - Glenfiddich. Interes kobiety kwitł pomimo kryzysów na rynku. Pod koniec życia Elizabeth sprzedała gorzelnię Johnnie Walker & Sansow uprzednio zabezpieczając rodzinę i dotychczasowych pracowników, niedługo później zmarła. Do tej pory większość butelek whisky Cardhu ma na zachowanej w czerwonych barwach etykiecie kobietę trzymającą w rękach flagę - ku pamięci Helen i jej dziedzictwa. Kobiety Cumming są dowodem na to, że już setki lat temu zajmowały się tym "typowo męskim" alkoholem jakim jest whisky i miały duży wkład w branżę. Bessie Wiliamson Urodzona w Glasgow w 1910 roku, Bessie Williamson nie miała bezpośrednich związków z Islay ani z branżą whisky. Jednakże, dzięki swojej determinacji i przedsiębiorczości, stała się jedną z najbardziej znanych postaci żeńskich w historii whisky. Kobieta zaczęła pracować w destylarni podczas wyjazdu wakacyjnego na Islay w 1934 roku jako stenografistka. Przykładała się do wykonywanej pracy i zdobyła uznanie właściciela destylarni, który awansował ją na stanowisko kierowniczki biura. Podczas II wojny światowej Laphroaig służyło jako baza amunicyjna. Bessie otrzymała zadanie zarządzania tym obiektem, co wymagało od niej nie tylko umiejętności organizacyjnych, ale także zdolności do utrzymania ciągłości produkcji whisky. Po śmierci właściciela w 1954 roku przejęła zarządzanie Laphroaig. W czasach po zakończeniu wojny Bessie podróżowała po całym świecie jako przedstawiciel Scoth Whisky Association. W międzyczasie poznała na wyspie swojego przyszłego męża - Kanadyjczyka mieszkającego na wyspie. Naciski społeczne po ślubie pary zmusiły kobietę do znalezienia partnera biznesowego i odsprzedania części swoich udziałów Long John Distillers. Pieniądze ze sprzedaży i rosnącej popularności whisky pozwoliły na planowane przez Bessie innowacje na terenie zakładu. Kilka lat później sprzedała resztę udziałów Long John Distillers i udała się na zasłużoną emeryturę. Historia tej inspirującej kobiety stała się inspiracją do stworzenia edycji specjalnej Laphroaig 25 y.o. The Bessie Williamson Story. Te dwie historie kobiet zajmujących się stereotypowo męskim zajęciem są bardzo inspirujące i nie dlatego, że wbrew kulturowym podziałom spróbowały sił w męskim zawodzie. Na podziw zasługuje ich wszechstronność, z rana opiekowały się dziećmi bądź gotowały, popołudniami doglądały produkcji szkockiej whisky. Ich zmysł biznesowy i nowatorskie pomysły na te czasy w których przyszło im żyć. ~ Briella

Wysoko podniesiona poprzeczka pod kątem organizacji oraz atrakcji mając na uwadze, że to pierwsza edycja ? Poniżej krótkie podsumowanie festiwalu w liczbach: 1000 m2 powierzchni Festiwalu 74 wystawców ponad 1000 alkoholi do degustacji 24 sesje Masterclass 6 Foodtrucków 2 koncerty 3200 uczestników 1 strefa Kibica pod kątem Euro 2024 ️

W czasie gdy oczy całej Europy skupione były na rozpoczynających się EURO 2024 w liczącym niespełna 200 tyś mieszkańców Rzeszowie, po raz pierwszy, mieliśmy okazję uczestniczyć w Festiwalu Whisky i Wina organizowanym przez Al. Capone. 14-15.05 bieżącego roku w Rzeszowie na terenie Parkingu przy Hali Podpromie wszyscy pełnoletni pasjonaci alkoholowych trunków (lecz nie tylko alkoholowych!) mieli okazję zapoznać się z ofertą blisko 80 wystawców, posłuchać historii i ciekawostek ze świata whisky, prezentowanych przez specjalistów w swojej dziedzinie. Wśród niezliczonych degustacji, prezentacji i ferii barwnych etykiet cieszących oko, każdy laik czy koneser mógł odnaleźć coś dla siebie. Dla chętnych zgłębienia tajemnic whisky i wina przygotowane zostały także liczne prelekcje w formacie Masterclass. Nie mogło także zabraknąć jedzenia i innych niespodzianek przygotowanych specjalnie na ten weekend. Oczywiście każdy fan piłki nożnej miał możliwość delektowania się trunkami w strefie kibica – idealne połączenie dla każdego fana piłki i whisky. Smaczku dodać może fakt, że w pierwszy dzień Whisky Festiwalu drużyną rozgrywającą mecz przeciwko Niemcom była Szkocja. Każdy entuzjasta Whisky zapewne zna portfolio trunków pochodzących z części Europy, w którym whisky jest niemal napojem narodowym J Bramy festiwalu otwarte zostały popołudniu w piątek 14.05. Pogoda dopisała! Przy wejściu na każdego czekał zestaw startowy w formie torby z ulotkami kuponami oraz kieliszkiem do degustacji whisky. Tak uzbrojeni przekroczyliśmy bramy festiwalu, upamiętniając to zdjęciem na kwietnej ściance, która cieszyła się popularnością. Jednym z pierwszych puntów był sklep festiwalowy w którym poza zakupem ulubionych czy wymarzonych (gdyż oferta sklepu była dość bogata) trunków można było np. ozdobić grawerem swoją butelkę Jack’a. W rzędach namiotów czekali na nas uśmiechnięci wystawcy, którzy z pasją opowiadali o tym co oferują, dzielili się nowinkami czy zachęcali do próbowania nowych smaków, wąchania aromatów, zanurzenia się w świecie i doświadczania go wszystkimi zmysłami. Na festiwalowiczów czekały także upominki i gadżety. Muszę przyznać, że festiwal w Rzeszowie był naprawę dobra okazja do rozmowy i głębszego poznania tematu, dzięki temu, że był on dość kameralny można odnieść wrażenie, że klientela nie była przypadkowa. Poza tym co działo się w namiotach, na głównej scenie prezentowane były fakty i mity dotyczące alkoholi, historia wina, występy dudziarza, bez którego ciężko wyobrazić sobie festiwal whisky. Konkursy, pokazy i koncerty, tego także nie brakowało! Atrakcji zdecydowanie było dość! Muzyczny akompaniament też świetnie podkreślał ducha imprezy DJ „Dispomule” na zakończenie dnia pierwszego, poprzedzony półtora godzinnym koncertem „Przystanek Mrówkowiec. Program był ciekawy, nastroje dopisywały, to nie mogło się nie udać! Drugiego dnia Głowna Scena rozbrzmiewała znów dźwiękami dud, można było posłuchać jakie trendy przejawiają napoje bezalkoholowe. Czym jest irlandzka whisky i jak powstaje. Zwieńczeniem festiwalowych atrakcji na głównej scenie był koncert zespołu „Latające Talerze” W ciągu dwóch dni festiwalu w namiocie edukacyjnym można było wziąć udział w dyskusji o polskich markach alkoholi, dowiedzieć się jakie wina piją Polacy, znaleźć odpowiedź na pytanie czym była „Starka”, zastanowić się „Czy rozmiar ma znaczenie?” – rozmiar cygar! Oczywiście J, wysłuchać prezentacji trunków festiwalowych, czy poznać 10 trunków wyselekcjonowanych przez organizatora Al. Capone. A to wszystko tylko w pierwszym dniu festiwalu! Kolejnego dnia ciut informacji o DNA szczepów win, garść danych o Mioduli, krótka lekcja o Irlandziej whisky a także jak czytać etykiety, w jakie whisky inwestować, krótka prelekcja Rig Rzeszów i na zakończenia kilka słów o „Angel’s Share”. Za zamkniętymi połaciami dwóch namiotów Masterclass liczne spotkania i opowieści, degustacje i ciekawostki, których nie sposób wymienić. Od ABC degustacji po przez aromatyczne podróże aż do smaków dalekich zakątków świata whisky i wina. Gratka dla fanów i tych co dopiero wkraczają do świata miłośników złotych trunków. Czy było warto? Czy było ciekawie? Czy za rok też planuje się wybrać? W mojej osobistej opinii festiwal w Rzeszowie to ciekawa propozycja nie tylko dla entuzjastów. To świetna okazja dla nowicjuszy. Rozmiar festiwalu i jego świeżość dają przestrzeń do rozmowy i zgłębienia tajników dla laików. Festiwal zorganizowany przez Al. Capone nie przytłacza formą ale nie ustępuje treścią. W osobistym odczucie nie ma tu przerostu formy nad treścią i jest tym czym takie wydarzenie powinno być – okazją do rozmowy degustacji ale i zabawy. Idealnie zbalansowane niczym dobra whisky J Południe polski zdecydowanie zyskało dodając to wydarzenie do festiwalowej mapy atrakcji nie tylko Podkarpacia. Widzimy się za rok! Poniżej krótka fotorelacja dla tych do których obrazy przemawiają lepiej niż słowa! Sláinte!

Woodford Reserve ogłosił właśnie limitowaną świąteczną wersją: